Lode zag het levenslicht op 21 november ’83. Als jonge snaak was de keuken zijn lievelingsterrein. Het begon allemaal met eens een cake te bakken, mama wat assistentie te geven bij het koken. Ook bij de schoolfeesten van de gemeenteschool was hij ieder jaar steevast paraat om een handje toe te steken in de keuken van het middagrestaurant. Koken leek hem een zalig beroep en na de lagere school wou hij onmiddellijk naar de hotelschool. Zijn ouders hielden de boot nog even af, wilden hem nog wat bedenktijd geven, maar na twee jaar middelbaar in het Pius X-instituut koos hij resoluut voor ‘Ter Groene Poorte’ in Brugge. Stilzitten was aan Lode niet besteed. Een hele week lang was hij intern op school en in de weekends ging hij in ‘Den Orchidee’ in Lokeren werken.
De ervaring die ik daar op deed, betekende een pluspunt voor mijn latere stages, vertelt Lode.

Na vier jaar wou ik andere horizonten opzoeken. In ‘De Plezante Hof’ heb ik Barbara leren kennen en samen droomden we ervan een eigen zaak te starten. En toen kwam er die aanbieding van de eigenaar van Tour & Taxis. Hij zocht voor zijn privéjacht een chef die kon koken op sterrenniveau. Ik solliciteerde en ik was onmiddellijk aangenomen. Ook mijn vriendin kon mee als stewardess. We kwamen op een jacht van 50 meter lang terecht en staken van wal voor een reis langs de Baltische staten, Zweden, Finland, Polen, Rusland… We kwamen als Vlamingen terecht in een uitsluitend Engelstalige crew: een kapitein, een eerste en tweede stuurman, een ingenieur voor alle technische zaken, een matroos buitendek, drie stewardessen (waaronder Barbara) en ikzelf als kok. Het was een loodzware opdracht want wij stonden maandenlang zeven dagen op zeven paraat om aan al de wensen van mijn baas en zijn gasten te voldoen.We stonden in voor het ontbijt, de lunch, de koffie, het diner. De dag begon steevast rond de klok van zessen en vaak was het middernacht als we klaar waren. Ik moest koken op niveau en dat vereist dus ook verse waren.

Vaak ging ik op plaatsen waar we aanlegden op zoek naar vlees, groenten en om echt kwaliteitsproducten te vinden was dat vaak niet zo simpel, zegt Lode. Barbara moest instaan voor de bediening, de was en de plas, het onderhoud van het jacht. Het grote pluspunt was dat het schandalig goed betaalde en dat was natuurlijk mooi meegenomen. Het enige probleem was de taal. Mijn baas en zijn vrouw waren beiden Nederlandstalig en ze spraken ons dan ook makkelijker aan dan de andere bemanningsleden. Vaak gaven ze ons de opdrachten die wij dan moesten doorspelen naar de andere bemanningsleden en dat was alles behalve naar de zin van de Engelsen, de hiërarchie werd niet gerespecteerd en het kwam zo ver dat ze van ons eisten dat we enkel en alleen Engels spraken aan boord. Dat gaf de nodige spanningen en op de duur was het zo ambetant, zo stresserend dat we na drie maanden besloten om er mee te kappen.Mijn baas zag me niet graag vertrekken. Hij bood me zelfs aan een restaurant te starten met mij als chef maar we wilden op eigen benen staan. Wel heb ik anderhalf jaar lang nog zijn zakenlunchen verzorgd op mijn vrije dagen. Lode vond werk in ’t Korennaer’ in Nieuwkerken-Waas. Na een dik jaar verhuisde hij naar ‘Eykerhof’ in Bornem, een restaurant met één ster. Daar werkt hij nu als souschef. Het is een klein team van vier man en iedere dag proberen ze de perfectie na te streven. Er wordt van ons erg veel gevraagd, verduidelijkt Lode, er moet op vrij korte tijd heel veel gebeuren, zeker als ze allemaal à la carte eten. Dat is dan een paar uurtjes echt stressy maar het is en blijft boeiend en plezant om creatief te koken.

En dan de fameuze wedstrijd. De gastronomische club ‘Prosper Montagné’ organiseert ieder jaar de wedstrijd ‘Eerste kok van België’. Het is de enige officieel erkende meesterschapwedstrijd in België. Ook Pierre Wynants heeft deze ooit gewonnen. Lode had eerst geen zin om aan de wedstrijd deel te nemen maar zijn huidige patron, Ferdy Debecker stimuleerde hem om zich toch in te schrijven. Ferdy heeft in 1999 de bronzen Bocuse gewonnen en kende dus het klappen van de zweep. Lode schreef zich in. Het concours bestond uit drie delen. Het eerste deel was het uitschrijven van de recepten voor een menu. Voor de editie 2011 was dit een voorgerecht met kabeljauw, een hoofdgerecht met wilde eend en een nagerecht met chocolade en speculaas. Er werd verwacht dat je er een bepaalde moeilijkheidsgraad in stopte maar vooral erg creatief uit de hoek kwam en verrassende smaakcombinaties kon etaleren.

Concreet betekende dit voor Lode trainen, echt trainen onder het motto ‘Plus que hier, moins que demain’ en daarna het recept zo nauwkeurig mogelijk uitschrijven. Een leesjury beoordeelde de inzendingen en twaalf kandidaten mochten deelnemen aan de halve finale. Daar moest Lode in een tijdsbestek van twee uur een gerecht met parelhoen klaarmaken. Hiervoor had hij slechts twee weken om zich daar op voor te bereiden. Maar zijn patron coachte hem goed en Lode wist zich te plaatsen voor de finale. In de sprint naar de eindmeet moesten ze dan het menu klaarmaken dat ze hadden uitgeschreven. Je kunt het misschien niet geloven maar dat waren de spannendste zes uren van mijn leven, vertelt Lode.

Om zes uur ’s morgens waren we in de hotelschool Spermalie in Brugge. Ik mocht een commis, een helper meenemen die niet ouder mocht zijn dan 21 jaar. Ik had Maxim Boon meegenomen. Maxim is leerling aan de hotelschool Ter Groene Poorte, 16 jaar en commis in het weekend in het Eyckerhof. Alle materiaal en ingrediënten moesten we zelf meebrengen en we hadden slechts een half uurtje om heel onze keuken naar onze hand te zetten.
En om half zeven werd het startschot gegeven. We hadden juist geteld zes uur tijd om die drie gerechten klaar te maken. Timing in zo’n wedstrijd is van kapitaal belang! Je moet echt samen veel getraind hebben om dat binnen die tijdspanne klaar te spelen. We hadden op voorhand een tijdsschema opgesteld waarin stond wat we van minuut tot minuut deden. Een ander niet te onderschatten aspect was dat je werkruimte erg beperkt was. Het kwam er dus op neer dat we alles van op voorhand goed moesten bestuderen wanneer we welk keukentoestel gebruikten om zo de werkruimte optimaal te benutten, en -wat heel belangrijk is in zo’n wedstrijd- ordelijk en gestructureerd te werk te gaan.

Naast deze prestigieuze titel kreeg Lode de trofee, een Renault Kangoo, een juweel en ook nog een reis naar IJsland cadeau. En natuurlijk kreeg hij ook een pak journalisten op zijn dak voor een interview. In de meimaand werd hij samen met de eerste wijnschenker, banketbakker en chocolademeester ontvangen door premier Leterme. Wat ook leuk was, gaat hij verder, dat ik, een week na de wedstrijd werd geïntroniseerd als ‘Compagnon de la Toque Blanche’ in ‘De Orde van de 33 Meester-koks van België’, een vereniging waarin je enkel kan opgenomen worden als 2 meester-koks je voordragen en het peterschap op zich willen nemen. Een hele eer dus.
De titel oogt mooi op zijn visitekaartje. Zijn imago vindt hij erg belangrijk. Imago in de positieve betekenis van het woord. Alles wat Lode al op zijn actief heeft geschreven zijn de vruchten van zijn werk, de vruchten van die culinaire microbe die hem gebeten heeft, de vruchten van zijn zoeken naar anders en beter, de vruchten van een gedreven man.